شهید محمد مسرور

کار عشق به شیدایی و جنون کشیدن است و کار جنون به تغزل ؛ تغزل ذات هنر است. جنون سرچشمه هنر است و همه از آن زمزمه های بی خودانه ، آغاز می شود که عاشق با خود دارد، در تنهایی جنونش را می سراید
 پس دل، خانه جنون است..

درون توست اگرخلوتی و انجمنی است        برون ز خویش کجا می روی، جهان خالیست

  در اعماق دل..

اما دل نه آنچنان است که هرچه به عمق آن فرو روی از خود دورتر می شوی...

 در عمق خویش به اصل وجود می رسد.

همه عمر برندارم سر ازین خمار مستی       که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی

 از عمق دل راهی به آسمان ها گشوده اند..

ره آسمان درونستٰ، پر عشق را بجنبان        پر عشق چون قوی شد غم نردبان نماند

 و شهدا چه خوش فهمیدند، جنون و عشق و پر کشیدن را 

ای انسان چه می جویی؟

چه چیز تو را این چنین پریشان کرده؟

مگر چه را گم کرده ای؟

این همه عشق را ارزانی چه کرده ای؟

 ندای فاین تذهبون شهدا را نشنیده ای که میگویند: گمشده ی تو درون توست. چون خودت را گم کرده ای بیهوده هفت آسمان را می شکافی که گمشده ات را بیابی

دست به انکار خدا زده ای و به چوبه ی دارش برده ای و با تمام امکانات ضدش تبلیغ می کنی چون خودت را نشناختی. در توهمی که انسان این آیینه ی اسماء الهی حیوانی بیش نیست که با دست جبار طبیعت تکامل یافته و با هراس و ترس و  وحشت گمشده ی خویش را درون اتم می جوید...

 فاین تذهبون؟ 

به تعریف استاد عزیز تو به یک لیوان بسیار می اندیشی اما به خودت هرگز...

ره آسمان درونست پر عشق را بجنبان              پر عشق چون قوی شد غم نردبان نماند

روزی که حضرت عزراییل چند مشت گل خشکیده ی بدبو را به اکراه زمین بالا برد و دست تدبیر احسن الخالقین شروع به ساختن این گل بد بو کرد....

نبود نقش دو عالم که رنگ الفت بود           زمانه طرح محبت نه این زمان انداخت

بعد از این همه عبادت بی عشق مخلوقات دیگر بود که :

جلوه ای کرد رخش دید ملک عشق نداشت              عین آتش شد از این غیرت و بر‌ آدم زد

آنجا بود که فصل آدم و آدمی زاد عشق قرار گرفت..

ای مرغ سحر عشق ز پروانه بیاموز        کان سوخته را جان شد و آواز نیامد

حال در این بهبوهه ی توهمات و خیالات شهید آوینی چه زیبا گفت که: چه کسی را میشناسی بهتر از شهدای ما که جا پای اصحاب تاریخی امام حسین گذاشته  باشد ....